„Zdałem” – wstyd byłoby nie wykorzystać chyba najbardziej popularnego posta w historii mojego fanpage’a i nie pociągnąć tematu. A jeśli moje rady i wrażenia przydadzą się innym i upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu – tym lepiej. Zapraszam! O egzaminie na prawo jazdy krążą legendy: „ludzie zdają po kilkanaście razy”, „najgorszy jest plac manewrowy”, „najlepiej kupić prawko na Ukrainie”. A tu – niespodzianka – zdałem za pierwszym razem. Całość, od pierwszych zajęć teoretycznych do wpisania przez egzaminatora na karcie wyniku pozytywnego, zajęła mi dwa i pół miesiąca. Dlaczego tak łatwo i sprawnie? Mam kilka pomysłów. Oswojenie z ruchem ulicznym Jestem przekonany, że gigantyczny wpływ na moją sprawność za kółkiem miały… lata spędzone na jeżdżeniu na rowerze w ruchu ulicznym. Pamiętam, że podczas mojego pierwszego, niedokończonego kursu dziesięć lat temu, dosłownie paraliżowała mnie świadomość znajdowania się w środku ruchu ulicznego, między tymi wszystkimi samochodami. Teraz ta sytuacja była dla mnie zupełnie normalna, włącznie z nienawiścią zionącą od niektórych kierowców. Rowerzyści i „elki” mogą chyba poszczycić się podobnym poziomem zrozumienia ze strony mistrzów za kierownicami taksówek i dostawczaków. Dobry nauczyciel Przy pierwszym podejściu szkołę wybrałem bo była blisko, albo z powodu promocji cenowej, nie pamiętam już dokładnie. Wybrałem kiepsko. Odklepane zajęcia z teorii i – przede wszystkim – dramatyczny instruktor. To był błąd, którego na pewno nie zamierzałem powtórzyć i swoje przygotowania rozpocząłem od rozpytywania na prawo i lewo o godne polecenia szkoły. Tak trafiłem do Andrzeja van Selowa z OSK Jantar przy Basztowej. Bez pudła. Andrzej zrzędzi, rzuca suchary, ale naprawdę chce cię nauczyć i – co więcej – wie, jak to zrobić. Skląłem i zwyzywałem go tylko raz, co przy stopniu używanej przez niego szydery może świadczyć tylko i wyłącznie o moim wielkim szacunku do jego osoby i metod. Nie uczył mnie wyłącznie przepisów oraz zawracania na rondzie („na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym proszę zawrócić”), ale – chyba przede wszystkim – jak jeździć z głową. Notatki Wracając z poszczególnych jazd notowałem sobie to i owo, a na koniec przepisałem na czysto na trzy niewielkie kartki. Przejrzenie tego pozwalało przypomnieć sobie najbardziej kluczowe elementy kursu, a ich wybrzuszona obecność w kieszeni działała uspokajająco. Dla mnie tymi kluczowymi punktami były odpowiednio: Parkowanie we wszystkich możliwych konfiguracjach. Co ciekawe, moim największym problemem nie było wcale równoległe tyłem (tzw. „zatoczka”). Najwięcej bólu głowy sprawiał mi wyjazd na jezdnię po uprzednim zaparkowaniu prostopadłym. Męczyłem się, póki nie zapisałem i nie wkułem wszystkich czterech kombinacji (w prawo, po lewej coś stoi; w prawo, po lewej nic nie stoi itd). Zawracanie – skrzyżowania zwykłe, z cofniętą wyspą, przełączki jedno i dwukierunkowe oraz – znienawidzony – przejazd typu agrafka ze złowieszczym torowiskiem pośrodku. W krótkich, żołnierskich słowach zanotowałem co, jak, kiedy i – przede wszystkim – jak każde z tych ustrojstw rozpoznać bez pudła. Na ostatniej kartce zapisałem sobie moje przykazania, czyli wykaz rzeczy, na które powinienem zwrócić uwagę. Ten przytoczę w całości: skręcając w lewo, zajmuj najbardziej prawy pas do jazdy w tym kierunku skręcając w lewo na kolizyjnym, puść tych z naprzeciwka (jasne, że wynika z przepisów, ale na niektórych bardziej porąbanych skrzyżowaniach łatwo o tym w ferworze walki zapomnieć) rób ronda i skrzyżowania mając maksymalnie 40 km/h na liczniku cofanie i inne manewry – rozglądaj się i używaj kierunkowskazu zwracaj uwagę na strefy i ograniczenia prędkości dojeżdżaj na maksa do krawędzi jezdni na skrzyżowaniach z główną, aby mieć maksymalną widoczność i przypadkiem nie wymusić pierwszeństwa i… patrz na znaki konotując, kiedy masz pierwszeństwo, a kiedy nie redukuj bieg i prędkość zawczasu przed skrzyżowaniami i większymi zakrętami sygnalizuj zmiany pasa, zawsze, do wyrzygania, do bólu z daleka obserwuj na znakach pionowych rozkład pasów na skrzyżowaniu i szukaj tego, który cię interesuje rozglądając się przed skrętem w lewo na równorzędnym, na końcu spójrz w prawo nie cwaniakuj, jedź jak maksymalna fajtłapa, ale bezpiecznie Egzamin teoretyczny Państwowy egzamin z teorii… Otóż, wcale nie jest on taki trudny, jak wszyscy narzekają. Szkopuł polega na tym, że nie da się już wrąbać wszystkich pytań na pamięć bez ich zrozumienia. Raz – jest ich za dużo, dwa – nie wszystkie są dostępne dla szerokiej publiczności poza salą egzaminacyjną. No to jak? Wystarczy dostrzec, że są pytania za 3, 2 i 1 punkt, skupiając się na dwóch pierwszych kategoriach. Te zaś opierają się praktycznie wyłącznie na przepisach związanych z jazdą w ruchu ulicznym – pierwszeństwie, najważniejszych znakach, itd. To w tych za jeden punkt pytają o dopuszczalną masę całkowitą albo szerokość ładunku przewożonego na dachu i inne, podobno niezbędne do życia informacje. Odpowiadając bezbłędnie na pytania o podstawy, możemy położyć nawet sześć pytań o pierdoły. Cały więc trick na zdanie teoretycznego – znać najważniejsze przepisy, bez których – nota bene – nie bardzo wyobrażam sobie wyjeżdżania na miasto… Egzamin praktyczny Główna udzielana mi przez Andrzeja rada brzmiała: spuść głowę, na wszystko się zgadzaj, z niczym nie dyskutuj. Powtarzał mi to do znudzenia wiedząc, że z moim charakterem będzie to niezwykle trudne. Miał rację, a mnie udało się jakoś podołać. Przecierpiałem złote myśli egzaminatora, który nie był złym chłopem – po prostu musiał mi podogryzać. A co rekomenduję poza cierpliwością i trzymaniem gęby na kłódkę? nie przychodzić za wcześnie – atmosfera poczekalni działa wybitnie stresująco, a przynajmniej takie wrażenie sprawiali moi sąsiedzi, którzy z każdą spędzoną tam minutą bardziej kurczyli się i dokładniej studiowali swoje paznokcie powtórzyć sobie trzy razy „umiem jeździć” i w krytycznych sytuacjach zdać się na czuja – u mnie przydało się to najpierw na placu, gdzie tyczki stały jakby inaczej, więc łuk zrobiłem tak, jak mi się wydawało, że będzie – w rezultacie bezbłędnie; później było zawrócenie na wyjątkowo francowatym, zastawionym zaparkowanymi autami odcinku drogi jednokierunkowej – pomyślałem spokojnie, wykorzystałem wąziutkie miejsce parkingowe po prawej stronie i dzielnie wymęczyłem całość, chociaż nigdy wcześniej nie wykonywałem podobnego manewru eko-driving – starać się, pamiętając jednak, że oblać za to raczej nie mogą; w moim przypadku na kursie czwórkę wrzucałem zbliżając się 60 km/h, na egzaminie pan naciskał, by było to już przy 50; jako początkujący kierowca masz dojeżdżając do skrzyżowania zmieniać pasy i redukować dzielnie 4-3-2, cały czas hamując silnikiem – powodzenia; to znaczy staraj się, ale jeśli ci nie wychodzi, nie dziw się i miej to gdzieś wyluzować – będzie, co ma być; mi udało się to dopiero w drugiej połowie egzaminu – po prostu, cieszyłem się z ciekawego przeżycia – czas minął o wiele szybciej, a później wystarczyło tylko wysłuchać połajanek instruktora o mojej nieumiejętności hamowania silnikiem i mogłem ujrzeć wpisywany jego ręką (oczywiście trzymał do końca w niepewności) wynik „pozytywny” Niestety, zdaję sobie sprawę, że ostatnia rada była dla mnie o tyle łatwiejsza w zastosowaniu, że swoje już w życiu przeszedłem i egzamin na prawo jazdy nie był dla mnie tym, czym pewnie jest dla przeciętnego nastolatka. Prawdę mówiąc, jadąc do krakowskiego MORDu (super nazwa!) zastanawiałem się raczej, co czeka mnie po południu podczas rozmowy z klientem z USA, niż co będzie na egzaminie. Może więc spróbować zaplanować w okolicach egzaminu coś innego, równie lub nawet bardziej stresującego, by odciągnąć swoją uwagę i mniej się stresować? NAJWYRAŹNIEJ PODOBA CI SIĘ TO, CO CZYTASZ. W TAKIM RAZIE OBCZAJ TEŻ TE TEKSTY: Podsumowując: jak zdać egzamin na prawo jazdy Oswoić się z ruchem ulicznym, znaleźć dobrego instruktora, zanotować sobie swoje słabe strony i pracować nad nimi, na teoretycznym skupić się na przepisach, a nie kuciu na pamięć bzdur, a przed praktycznym przede wszystkim wyluzować. Warto, aby po wszystkim dostać taki SMS: Dla ciekawskich – zdawałem na Koszykarskiej, a jeździliśmy po Starym Mieście. Antykruchość – WarsztatyJak z gracją i umiejętnie umiejętnie płynąć na otaczającej nas fali zmienności i niepewności?