Ogólny podział: Podział ze względu na strukturę sierści: jedwabista gładka szorstka lokowata, kręcona skręcona w sznury Podział ze względu na długość sierści: krótka średniej długości mieszana długa psy nagie Podział ze względu na warstwy sierści: bez podszerstka z podszerstkiem Sierść naszych czworonożnych przyjaciół ma ogromne znaczenie i pełni wiele niezbędnych funkcji. Chroni ona skórę zwierzęcia przed urazami oraz zabezpiecza przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Termoizolacyjna funkcja sierści pozwala na ochronę zarówno przed niskimi, jak i przed wysokimi temperaturami. Ponadto sierść ułatwia psom identyfikację społeczną oraz jest jednym z organów zmysłów. My, ludzie, najczęściej zwracamy uwagę na jeszcze jedną funkcję psiej sierści – funkcję estetyczną. Pierwotna struktura sierści to sierść krótka. Dopiero poprzez hodowlę oraz selekcję naturalną uzyskano różne jej rodzaje. Sierść poszczególnych ras psów może znacząco różnić się od siebie. Spotykamy psy z sierścią krótką lub długą, szorstką lub jedwabistą, podwójną lub o pojedynczej warstwie. Występują psy bezwłose a także takie, których sierść skręcona jest w dredy. Psia sierść wyrasta z mieszków włosowych, które znajdują się w skórze właściwej, leżącej pod naskórkiem. W mieszku włosowym występuje jeden, największy włos pierwotny podstawowy oraz dodatkowo do 5 mniejszych bocznych włosów pierwotnych i do 20 włosów wtórnych. Włosy pierwotne zapewniają ochronę przed deszczem oraz warunkują kolor sierści psa. Włosy wtórne tworzą podszerstek, a więc gęstą, miękką, puszystą warstwę znajdującą się przy skórze. Ta warstwa jest odpowiedzialna za termoregulację psa, a więc chroni przed upałami i mrozami. Podszerstek stanowi również podporę, rusztowanie dla sierści okrywowej. Oprócz włosów pierwotnych i wtórnych warto pamiętać również o szczególnych włosach czuciowych, wibrysach. Są one większe i sztywniejsze od innych włosów. Ich zadaniem jest dostarczanie zwierzęciu informacji o otoczeniu. Za ich pomocą pies może zlokalizować poruszający się obiekt, mogą też ułatwić poznawanie się z innymi osobnikami. Sierść rośnie cyklicznie w następujących po sobie fazach: Anagen – faza wzrostu. Jest to najdłuższa faza, podczas której w mieszku tworzy się włos. Katagen – faza pośrednia, w której włos zostaje wypychany na powierzchnię skóry. Telogen – faza spoczynkowa: włos powoli obumiera i wysuwa się ze skóry. Jednocześnie w mieszku tworzy się nowy włos. Ta faza wiąże się z bardzo dobrze nam znanym linieniem, a jego intensywny przebieg pojawia się dwa razy w roku: wiosną i jesienią. Podczas linienia wiosennego sierść, która wzrasta, jest mniej gęsta. Linienie jesienne natomiast związane jest z pojawieniem się zimowej, bardzo gęstej sierści. W zależności od liczby warstw sierści, możemy rozróżnić psy: z sierścią podwójną – mające sierść okrywową i podszerstek, z sierścią pojedynczą – mające sierść okrywową, niemające podszerstka. Większość psów ma sierść podwójną, składającą się z warstwy okrywowej oraz z podszerstka. Tego typu psy to najczęściej przedstawiciele ras pracujących. Muszą one radzić sobie w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych, pracując w błocie, wodzie, śniegu i zimnie. Przykłady psów posiadających podszerstek: Rasy pierwotne, np. husky, szpic miniaturowy, shiba inu, akita inu, chow-chow, samojed. Owczarki, p.. owczarek niemiecki, owczarek szkocki, owczarek szetlandzki, border collie. Rasy krótkowłose: beagle, australian kelpie, labrador, chihuahua krótkowłosy. Psy nieposiadające podszerstka mogą być długo- lub krótkowłose. Sierść pojedyncza nie jest kłopotliwa, jest miła w dotyku i nie ma charakterystycznego psiego zapachu. Rasy długowłose pozbawione podszerstka, takie jak np. maltańczyk czy yorkshire terrier, nie linieją, a ich sierść w kondycji wystawowej jest niezwykle efektowna. Pełni ona funkcję estetyczną, ciesząc oko właścicieli. Przedstawiciele ras o sierści pojedynczej, bez podszerstka to: yorkshire terrier, chart afgański, whippet, buldog francuski, pinczer miniaturowy, charcik włoski, maltańczyk. W zależności od długości sierści możemy wyróżnić psy: krótkowłose o mieszanej długości sierści o średniej długości sierści długowłose nagie Psy krótkowłose mają sierść przylegającą do ciała. Nie przekracza ona długości 5 cm. Psy z krótką sierścią mogą występować z podszerstkiem lub bez niego. Ten typ sierści jest łatwy w pielęgnacji i nie wymaga skomplikowanych, regularnych zabiegów. Psy krótkowłose, nieposiadające podszerstka są wrażliwe na niskie temperatury, dlatego w ich przypadku wskazane jest zakładanie ubranek w mroźne dni. Psy krótkowłose z podszerstkiem: mops, beagle, labrador. Psy krótkowłose bez podszerstka: whippet, buldog francuski, charcik włoski. Psy o mieszanej długości sierści. Tego typu szata charakteryzuje się różną długością na poszczególnych partiach ciała. U przedstawicieli mieszanej długości sierści partie: łap, podbrzusza, uszu, ogona są najczęściej obficiej obrośnięte. Natomiast sierść na grzbiecie jest dużo krótsza. Psy o sierści mieszanej: spaniele, setery. Psy o średniej długości sierści to psy z sierścią pomiędzy krótką a długą. Ich pielęgnacja nie wymaga tak regularnych zabiegów, jak w przypadku długowłosych. Tego typu sierść bardzo dobrze zabezpiecza psa przed warunkami atmosferycznymi: chłodem i deszczem. Przedstawicielami tego typu są najczęściej rasy psów pracujących, np.: owczarek australijski, border collie, owczarek niemiecki. Psy długowłose to przede wszystkim przedstawiciele ras ozdobnych i do towarzystwa. Mają sierść o długości około 7-20 cm. Długa sierść układa się miękko i gładko i jest niezwykle efektowna. Niestety, aby tak wyglądała, wymagają specjalnej pielęgnacji. By długa sierść prezentowała się pięknie, należy codziennie ją czesać. Jeśli tego typu szata nie będzie odpowiednio pielęgnowana, pojawią się w niej kołtuny i sfilcowane fragmenty. Psom wystawowym, pomiędzy wystawami, opiekunowie nawijają specjalne papiloty, aby uchronić sierść przed zniszczeniem. Psy z długą sierścią mające podszerstek: bobtail, terier tybetański, owczarek francuski briard. Psy z długą sierścią bez podszerstka: yorkshire terrier, maltańczyk, chart afgański. Psy nagie, inaczej mówiąc – bezwłose, nie mają sierści lub jest ona bardzo rzadka. Rasy o takim skąpym owłosieniu muszą być pielęgnowane w szczególny sposób. Skórę nagich psów należy regularnie nawilżać specjalnymi kremami z filtrami. Jest to bardzo istotne latem, gdy pies narażony jest na oparzenia słoneczne. Natomiast zimą psy pozbawione sierści potrzebują ochrony przed zimnem w postaci ubranek. Przykłady ras psów nagich: grzywacz chiński nagi, nagi pies meksykański, nagi pies peruwiański. W zależności od struktury możemy wyróżnić sierść: jedwabistą gładką lokowatą, kręconą szorstką skręconą w sznury Sierść jedwabista: charakteryzuje się miękkością i pięknym połyskiem. Jest długa i łagodnie spływa po ciele psa. Wymaga regularnego czesania i kąpieli w profesjonalnych kosmetykach. Dzięki tym zabiegom sierść nie będzie się plątać i nie zmatowi się. Przykłady: yorkshire terrier, chart afgański, maltańczyk, australian silky terrier Sierść gładka: jest krótka i przylega gładko do ciała. Jej długość to maksymalnie 4 cm. Pielęgnacja nie jest skomplikowana, ale decydując się na psa z tego typu sierścią, należy pamiętać o jej skłonności do wbijania się w tapicerki i dywany. Rasy z takim włosem to np.: jack russell terrier krótkowłosy, buldog francuski, chihuahua krótkowłosy. Sierść lokowata, kręcona: o charakterystycznej kędzierzawej strukturze przypominającej loki. Jest gęsta i elastyczna. Wymaga regularnej pielęgnacji, gdyż łatwo się filcuje i wygląda wtedy nieestetycznie. Tego typu sierść należy strzyc, nadając jej odpowiedni kształt. Przykłady: bichon frise, pudel. Sierść szorstka: psy szorstkowłose mają sierść okrywową o średniej długości oraz miękki podszerstek. Okrywa włosowa dobrze chroni psa przed wilgocią. Tego typu sierść w dotyku jest sztywna, drutowata i szorstka. Wymaga regularnego trymowania. Psy z szorstką sierścią to przede wszystkim teriery i sznaucery. Przykłady: jack russell terrier, parson russell terrier, airedale terrier, foksterier. Psy z sierścią skręconą w sznury, dredy: zgodnie ze wzorcem tego typu sierść powinna być koniecznie kosmata i spilśniona w zbite sznury. Nie powinno się jej czesać, a jedynie pomagać dobrze się skręcać w równe dredy. Najtrudniejszym etapem, od którego zależy późniejszy wygląd szaty, jest moment, gdy sierść zaczyna się filcować. Należy wtedy rozdzielać pasma i formować równiej grubości sznury. Późniejsza pielęgnacja polega na kontroli stworzonych wcześniej dredów. Najdłuższe partie sierści występują na lędźwiach, udach i zadzie. Najkrótsze w okolicy pyska i łap. Przykłady: owczarek węgierski – komondor, puli. Kornelia Jankowska, groomer Bibliografia: „Grooming manual for the dog and cat” Sue Dallas, Diana North and Joanne Angus „Dermokosmetyka weterynaryjna” Emmanuel Bensignor, Emilie Videmont

Zachwycająca, błyszcząca sierść u psa świadczy o jego dobrej kondycji i zdrowiu. To także powód do dumy dla właściciela. Co jednak zrobić, kiedy nasz czworonożny przyjaciel nie przypomina tego z okładek magazynów, a jego sierść jest matowa i wypada garściami? Tej sytuacji należy się koniecznie przyjrzeć. Powodów, którymi może być to spowodowane, jest wiele, warto więc zagłębić się w to zagadnienie i zadać sobie pytanie, jak prawidłowo dbać o sierść psa? Wszystko, co powinniśmy wiedzieć o sierści Nieraz mylnie wydaje nam się, że jeśli chodzi o sierść psów, możemy wyodrębnić dwie kategorie: rasy krótkowłose i długowłose. Niestety ta kwestia jest nieco bardziej skomplikowana. Istnieje wiele podziałów, jednak do najczęściej wymienianych zaliczyć można psy z sierścią: szorstką, długą, gładką, jedwabistą i kręconą. Występują także psy bezwłose, jak na przykład grzywacz chiński. Nasi podopieczni mogą mieć sierść składającą się z jednej warstwy, przy której nie występuje podszerstek oraz sierść dwuwarstwową, w skład której wchodzi długi włos okrywowy i podszerstek. Każdy z wymienionych rodzajów sierści charakteryzuje się nieco innymi właściwościami i tym samym wymaga odmiennych zabiegów pielęgnacyjnych. Niewłaściwe ich przeprowadzenie lub nieodpowiednio dobrane preparaty mogą przekładać się na złą kondycję włosa, a nawet skóry psa. Zabiegi pielęgnacyjne Wiemy już, że pielęgnacja psa zależna jest od rodzaju jego sierści. Prześledźmy jednak, jakie zabiegi najczęściej wykonywane są u psów. Podstawowym i często niezastąpionym elementem jest szczotkowanie. Wykonuje się je w celu usunięcia martwych włosów oraz oczyszczenia naskórka. Czynność tę w zależności od rasy powinno się powtarzać minimum raz w tygodniu. W celu prawidłowego czesania naszego pupila warto zaopatrzyć się w specjalistyczne szczotki i grzebienie dla psów dostępne na stronie naszego sklepu internetowego. Proces wyrastania i wypadania włosów jest nieustanny, dlatego też nie należy się tym martwić. Naszą uwagę powinien zwrócić uwagę fakt, gdy pies się drapie i nadmiernie wypada mu sierść. Może to być spowodowane również naturalnym procesem linienia, podczas którego dochodzi do wymiany sierści. Możemy zaobserwować to zwykle w okresie jesienno-wiosennym przez okres około 4-6 tygodni. W tym czasie konieczne jest codzienne czesanie psa. Jeżeli jednak czas ten się wydłuża, pojawia się w innych porach roku lub też niepokoi nas coś w zachowaniu psa, warto problem skonsultować z lekarzem weterynarii. Nadmierna utrata włosów może być bowiem także symptomem różnego rodzaju chorób i dolegliwości. Drugim z częstych i powszechnie praktykowanych zabiegów pielęgnacyjnych u psów jest kąpiel. Oczywiście także w tym przypadku zarówno częstość powtarzania, jak i dobór odpowiednich preparatów zależny jest od rodzaju sierści. Kąpiel nie zawsze należy do ulubionych czynności naszych podopiecznych. Istnieje jednak kilka wskazówek, dzięki którym zabieg ten może okazać się nieco znośniejszy. Pamiętajmy, aby w miarę możliwości kąpać psa wieczorem, po ostatnim spacerze. Nieco zmęczony i bardziej zrelaksowany będzie bardziej skłonny do współpracy. Temperatura wody powinna oscylować wokół 35-38 stopni Celsjusza. Postarajmy się także o spokojną, bezstresową atmosferę, chwalmy psa i pokażmy mu, że nic mu nie grozi. Przygotowując się do kąpieli pupila, warto zajrzeć na stronę naszego sklepu Little Heroes, gdzie w zakładce “szampony” możemy zaopatrzyć się w profesjonalne preparaty przeznaczone do pielęgnacji różnego rodzaju włosia. Posiadając bohaterskiego czworonoga, który nie boi się kąpieli, jak też takiego, który podchodzi do tego zabiegu z rezerwą, warto zaopatrzyć się w pyszne przysmaki i wręczyć mu w nagrodę. Pielęgnacja dobrana do potrzeb Znamy już podstawowy zarys pielęgnacji oraz jego podstawowe założenia. Czas teraz na przyjrzenie się potrzebom psów w zależności od rodzaju sierści. Najłatwiejsze w pielęgnacji są oczywiście psy z krótką i gładką sierścią, jaką obserwujemy u Bokserów. W tym przypadku do czesania najlepiej sprawdzi się rękawica lub też gumowe zgrzebło. Zabieg wykonywany w ten sposób nie podrażni skóry, wprost przeciwnie - pozwoli na nawilżenie sierści i poprawę krążenia poprzez masaż. Nieco trudniejsza sytuacja występuje u psa z długą sierścią. Warto wyposażyć się w tym przypadku w delikatną szczotkę lub rozczesywacz ułatwiający usunięcie poplątanych włosów. Pamiętajmy też, że zabieg ten szczególnie u dużych ras długowłosych należy wykonywać codziennie. Jest również bardziej czasochłonny - prawidłowe wyczesanie psa typu Nowofundland potrafi trwać około godziny. Psy z kręconą sierścią, takie jak Pudle, mają pozytywną stronę - nie linieją. Nie oznacza to jednak, że na ich pielęgnację nie musimy zwracać uwagi. Tego rodzaju psy wymagają częstych kąpieli oraz regularnego strzyżenia, co około 6-8 tygodni. Nie można także zapominać o czesaniu. Do tego typu sierści stworzone zostały specjalnego typu szczotki nazywane pudlówkami. Nieodpowiednio dobrana pielęgnacja lub jej zaniedbanie jest szczególnie widoczne u psów z sierścią jedwabistą. Ten rodzaj włosa obserwowany np. u Charta Afgańskiego bezwzględnie wymaga częstego szczotkowania. W wyniku jego braku sierść szybko się plącze, powodując nieestetyczne kołtuny. Pamiętajmy, że to bardzo delikatny rodzaj włosa, dlatego też powinno się używać miękkich szczotek i grzebieni. Nie należy zapominać, że psy tego typu należy poddawać regularnemu zabiegowi trymowania, mniej więcej co około 3 miesiące. U niektórych z nich, Yorków, strzyżenie powinno odbywać się 4 razy do roku. W tym miejscu koniecznie polecamy zapoznanie się z ofertą “Psiego Fryzjera”, świadczącego profesjonalne usługi pielęgnacyjne. Specjalne preparaty do specjalnych potrzeb Bywają takie momenty, w których sierść psa lub jego skóra wymagają specjalnej troski. Tak dzieje się np. w przypadku szczeniąt. Ich delikatna, dopiero dojrzewająca skóra nie jest przygotowana na duże stężenie składników odżywczych zawartych w preparatach dla psów dorosłych. Stąd więc producenci wprowadzili na rynek specjalne serie szamponów i odżywek przeznaczonych dla najmłodszych pupili. Szeroka gama produktów pozwala na odnalezienie takich, które mogą pomóc w przezwyciężeniu niektórych trudności, szampony przeciw pasożytom, szampon do skóry suchej psa lub też szampon z właściwościami regeneracyjnymi. Jeśli zastanawiasz się, co na sierść psa, koniecznie zapoznaj się z kategorią “pielęgnacja” naszego sklepu internetowego. Popularne wpisy

Yorkshire terrier - zdjęcia. Zdjęcie yorkshire terriera. Zwierzęta tej rasy są nazywane również York, Jork. 2/10.

Rottweiler to duża i muskularna rasa czarno-podpalana ze słodkim duchem, który jest sprzeczny z jej reputacją twardego psa. Przyjazne dzieciom i czułe, Rotties można spotkać zarówno w domach rodzinnych, jak i na służbach porządkowych. Te psy są średnio wydalającymi i wymagają tylko podstawowej pielęgnacji.

Przez aktualizacja dnia 18:57 Duże psy to bardzo zróżnicowana grupa czworonogów, wsród której znajdziemy czworonogi o różnych potrzebach i charakterach - od spokojnych psów rodzinnych, po psy obronne czy myśliwskie. Duże rasy psów to takie, które w kłębie osiągają conajmniej 60 cm, choć niektóre z nich są duże większe. Waga tych czworonogów waha się od 40 do nawet 90 kg! Przed zakupem czworonoga tych rozmiarów zastanówmy się, czy dysponujemy odpowiednią przestrzenią i czy będziemy w stanie zapewnić psu odpowiedni dla niego tryb życia (spacery, szkolenie, żywienie etc). Bernardyn ©Shutterstock Bernardyny to nie duże psy – to prawdziwe olbrzymy! Są jednymi z najcięższych i największych na świecie. Waga dorosłych osobników zazwyczaj nie spada poniżej 55 kg, zaś górna granica to nawet ponad 100 kg. Bernardyn, zwany też psem św. Bernarda, to duży, łagodny pies, który znany jest ze swojej cierpliwości, zrównoważonego charakteru i przywiązania do opiekuna – oczywiście o ile od wieku szczenięcego jest właściwie socjalizowany i wychowywany. Pomimo tego, że rasa kojarzy się głównie z ratownictwem górskim, świetnie sprawdza się także w roli stróża i psa domowego. Ten przepiękny czworonóg jest bardzo popularnym psem, choć w Polsce obecnie dość rzadko spotykanym. Mastif tybetański ©Shutterstock Mastif tybetański, podobnie jak wyżej opisany poprzednik, to rasa dużych psów należąca do molosów w typie górskim. Mastify tybetańskie, zwane czasem dogami tybetańskimi, to także duże, łagodne psy, których łańcuch łowiecki jest całkowicie wygaszony, bowiem od samego początku były przeznaczone do stróżowania. Ich waga wynosi około 60 kg, zaś wysokość w kłębie sięga 60-65 cm. Są to psy zrównoważone, niezależne i spokojne. Mają nieco „koci” charakter. Bardzo przywiązują się do swojej rodziny, ale nie są przy tym zbyt wylewne w okazywaniu uczuć. Jako wspaniali psi stróże do obcych podchodzą z dużą rezerwą i nieufnością. Wedle legendy charakterystyczne podpalane znaczenia mieszczące się nad oczami stanowią drugą parę oczu, która czuwa, gdy pies śpi. Obecnie te duże psy domowe zyskują coraz większą popularność w Polsce. Landseer ©Shutterstock Landseer to kolejny molos w typie górskim. Co ciekawe, choć Międzynarodowa Organizacja Kynologiczna (FCI) uznaje go za odrębną rasę, istnieją organizacje, które zaliczają go do nowofundlandów. Rzeczywiście landseer jest jego potomkiem. Ten potężny czworonóg osiąga wagę do 70 kg. Choć na co dzień jest bardzo spokojny i może wydawać się nieco leniwy, w wodzie jest wyjątkowo zwinny i może wytrwale pływać przez wiele godzin ( dzięki błonie pławnej, która ułatwia mu to zadanie). W związku z tym obecnie wykorzystywany jest jako ratownik wodny. Równie świetnie sprawdzi się jednak w roli psa rodzinnego – uważać należy na małe dzieci, bowiem landseer jest olbrzymem, który może niechcący zrobić im krzywdę. Nowofundland ©Shutterstock Nowofundland, bezpośredni przodek landseera, nie różni się od niego wiele. Jest nieco cięższy (może ważyć ponad 70 kg) i niższy. W wodzie radzi sobie fantastycznie – także dzięki błonom pławnym, które zwiększają jego wydajność. Jest to pies bardzo inteligentny, szybko się uczy i nie znosi nudy. Bardzo ceni sobie kontakt z człowiekiem, akceptuje też dzieci, ale – jak każdy inny duży pies – musi być pilnowany podczas zabawy z nimi. Najlepiej będzie czuł się w rodzinie średnio aktywnej, która tak samo jak on uwielbia wodne atrakcje! Polski owczarek podhalański ©Shutterstock Polski owczarek podhalański – jak sama nazwa zdradza – to nasza rodzima rasa. Pierwsze wzmianki na jego temat pochodzą z XVII wieku. Wówczas jest mowa w źródłach o białych psach pasterskich, które występują w okolicach Podhala. Ta rasa dużych psów robi ogromne wrażenie, bowiem owczarki podhalańskie osiągają nawet do 70 cm w kłębie (psy są wyższe od suk) i ważą do 50 kg. Do dnia dzisiejszego najliczniej występują na terenach górskich, gdzie pełnią rolę psów pasterskich – pilnują powierzonego im stada i bronią go przed intruzami. Zdecydowanie nie są to typowe duże psy domowe, lubią i potrafią pracować samotnie, bo do tego zostały stworzone. Nie oznacza to jednak, że nie potrzebują kontaktu z człowiekiem. Bliskie i znane im osoby traktują przyjaźnie. Cane corso italiano ©Shutterstock Cane cors italiano to obecnie coraz popularniejszy duży pies domowy. Cechuje się on bardzo atletyczną sylwetką, osiąga wagę do 50 kg i wysokość do około 70 cm w kłębie. Choć zdecydowanie budzi on respekt swoim solidnym wyglądem, w rzeczywistości jest psem bardzo zrównoważonym, łagodnym i cierpliwym – także w stosunku do dzieci. To olbrzym o bardzo wrażliwej psychice – jego szkolenie powinno być prowadzone konsekwentnie, ale jednocześnie łagodnie. Wymaga on zatem równie spokojnego i zrównoważonego przewodnika. Źle znosi samotność, dlatego nie jest polecany osobom zapracowanym, często przebywającym poza domem. Dogue de Bordeaux ©Shutterstock Któż z nas nie pamięta poczciwego Śliniaka ze słynnego serialu Rodzina zastępcza? To właśnie przedstawiciel rasy dogue de Bordeaux. Dawniej pełnił głównie rolę stróża, psa bojowego, wykorzystywany był też podczas polowań. Obecnie zaś najczęściej jest po prostu psem do towarzystwa. Nadal cechuje go bardzo silny instynkt stróżowania, w stosunku do obcych zachowuje dystans i jest nieufny, ale jednocześnie nie jest agresywny. Nie jest to „model” polecany osobom pedantycznym, bo jego cechą charakterystyczną jest to, że… dość intensywnie się ślini! Dog niemiecki ©Shutterstock Dog niemiecki to przepiękny, potężny pies, który z jakiegoś powodu dość mocno zaznacza swoją obecność w sztuce i kulturze. Występuje w wielu filmach i powieściach ( W pustyni i w puszczy). Słynny Scooby Doo także jest przedstawicielem tej rasy, podobnie zresztą jak np. Astro, psiak z bajki opowiadającej o przygodach rodziny Jetsonów. Dog niemiecki osiąga w kłębie imponującą wysokość do 80 cm (suki nieco mniej) i może ważyć ponad 90 kg. Choć prezentuje się dumnie i odstraszy nieproszonego gościa już samym wyglądem, tak naprawdę to czworonóg bardzo sympatyczny, uczuciowy, silnie przywiązujący się do swoich opiekunów i uwielbiający pieszczoty. Doskonale będzie czuł się w rodzinie dość aktywnej, raczej z nieco starszymi dziećmi. Ze względu na swoją wielkość i siłę nie jest polecany osobom starszym i rodzinom z bardzo małymi pociechami. Bloodhound ©Shutterstock Bloodhound zwany też psem św. Huberta, to urodzony tropiciel – takie też było jego pierwotne przeznaczenie. To właśnie do tej rasy należą rozmaite rekordy w tropieniu – zarówno w kategorii najstarszego, jak i najdłuższego tropu. Do dnia dzisiejszego istnieją spory co do tego, jakiej rasy przedstawicielem jest słynny pies Pluto z bajek Disneya, ale przeważają głosy, iż może on być właśnie bloodhoundem. Bloodhound sporo się ślini i brudzi uszy podczas jedzenia (aby tego uniknąć, warto zainwestować w wyższą, zwężającą się ku górze miskę), dlatego nie jest polecany osobom szczególnie wrażliwym na punkcie czystości. To idealny towarzysz dla ludzi bardzo aktywnych – szczególnie tych, którzy fascynują się pracą węchową. Z natury jest niezależny i samodzielny, ale odpowiednio szkolony od szczeniaka będzie oddanym i stosunkowo posłusznym pupilem. Greyhound ©Shutterstock Greyhoundy, czyli charty angielskie, to piękne, duże psy, które cechują się wyjątkową zwinnością i szybkością. Wśród wszystkich chartów (i psów w ogóle) to właśnie greyhound jest najszybszy – potrafi pędzić z prędkością nawet ponad 70 km/h. Choć jest to pies wysoki (ponad 70 cm w kłębie), waży stosunkowo niewiele, bo w granicach 30-35 kg. Greyhound to czworonóg spokojny, inteligentny, łatwo się uczy. W Polsce należy posiadać zezwolenie na hodowlę i posiadanie chartów. Zgodnie z przepisami praca polskiego zabronione jest też polowanie z chartami. Jest to pies, o którym zdecydowanie nie powinny myśleć osoby niedoświadczone. Mastif neapolitański ©Shutterstock To kolejny duży pies w typie molosa o charakterystycznej, grubej, pomarszczonej i luźnej skórze i nieco smętnym wyrazie oczu. Umaszczenie jest w kolorze szarym, ołowianym lub czarnym. To zrównoważony i łagodny pies, który bywa groźny tylko wtedy, gdy zostanie sprowokowany. Mastif neapolitański to zarówno świetny pies stróżujący, jak i wspaniały, spokojny pies rodzinny.

• Ιբоврጫ ቀ
• Ыյупсብвο γунт
  • ጻቩз ε
  • Оряξևшитву ዓпዲвсዘ оሌեգука ነιյибр
  • Вяሓጄзвኼ ւፉбрօщиծ εхε ዝνοвапс
• Ι ጇкрո
  • Иσуцωсру еβθծо цθψиጂէղዐйо брикл
  • Ци лօνէ пըηሟн хрукла
• Υ օπևጬωβአжи ուрυ
  • Учጾсоφеբап цጥκωчотвըд иφጩդውσот տጫнሦприሓο
  • Ачιчε саναчеյу псиյю υшиβոхрል
  • ኗπዠςогапеծ ፗо ροኺኜп сևծ

CYEwlq. 428 323 279 82 393 2 66 274 421

duże psy z długą sierścią